Car-troubles

Twee jaar geleden had ik met trots kunnen schrijven dat er zelden tot nooit iets scheelt aan ‘mijn tuuteke’, een MINI Cooper, mijn droomauto (tot op heden). Maar blijkbaar heeft ook Jack – zo heet ie – een houdbaarheidsdatum want de laatste twee jaar staat hij regelmatig in de garage voor kleine ingrepen die op de een of de andere manier steeds erg ongelegen vallen.

Zeven maanden heb ik met dat sterretje in mijn ruit gereden. Om dan uiteindelijk toch na veel gezeur van mijn papa en meerdere confrontaties met het Kempisch dialect van de irritante carglassman op mijn tv-scherm, dat maar eens te laten maken (bij de concurrentie, puur uit principe. Hetzelfde principe waarom ik nooit een Bellevilla zal boeken. Ben ik trouwens de enige die het verschil niet hoort? wtf..). Exact 3 dagen later reed ik de craeybeckxtunnel uit en vloog er een minuscuul steentje op mijn voorruit. Zucht.

Prachtige velgen had ik erop gezet, mooie 17 inchers, laag profielbanden, gepolijst uiteraard want hoe harder hij blinkt hoe beter! Heel mooi, super mooi zelfs, tot ik een winter niet naar de carwash ging (vergelijk het met de verliefdheid die afzwakt na enkele jaren en je make-up bij je vriend steeds minder nodig vind). Blijkbaar vragen gepolijste velgen een geregelde poetsbeurt. Dat weet ik nu, nu mijn velgen alle vier eruit als schimmelkaas.

Afgelopen maand is één van de velgen gebarsten (wtf?). Ik moest al twee weken naar de keuring dus worst timing ever (god straft mij) want je hebt 4 dezelfde velgen nodig om door de keuring te geraken. En dus opzoek naar 4 tweedehandsvelgen..

Gelukkig is de liefde tussen mij en Jack nog steeds groot

To be continued..

Oh ja, om onze liefde even aan te tonen:

Dit is Jack:

Het magische moment wanneer ik eindelijk deze foto kon maken:

Selfies, off course!

En slachtoffers, veel slachtoffers: