Why #ISeeFaces

Het is ondertussen een populaire hashtag geworden ‘I See Faces’ en ook ik heb hem al verscheidene keren gebruikt. Om maar niet te spreken van al die keren dat ik een foto nam die ik op twitter plande te gooien met deze hashtag maar het uiteindelijk toch niet deed. Want ook dat wordt oud uiteindelijk. I See Faces dat weten we ondertussen, maar why i see faces? Daarvoor haal ik er vandaag een theorie bij. Niet eentje die ik uit mijn duim zuig maar wel eentje die zich in mijn boeken bevond toen ik aan de UGent Psychologie studeerde.

We zien allemaal van alles in dingen. Er zijn mensen die uren naar de wolken kunnen kijken en er draken en prinsessen in zien. In iedereen Beroemd (als ik me niet vergis) is er zelfs een item dat wolken toont en de reporter van dienst zegt wat hij of zij er in ziet. Ik heb al vogeltjes in mijn natuurstenen tegels gezien. En iedereen heeft in het schemerlicht of donker de kapstok wel eens voor schimmig persoon aangenomen. En toch zijn deze herkenningen slechts een fractie in vergelijking met alle gezichten die we menen te herkennen in wolken, bladeren, planten, toast, enzovoorts.. En dat is geen toeval. Als mens zien we in alles structuren. Het beeld dat op ons netvlies valt moet (gelukkig) niet de hele tijd van nul gestructureerd worden tot een betekenisvol geheel, we delen meteen op in stoelen, tafel, deur,.. enzovoort. Ons brein maakt een inschatting wat er voor ons staat op basis van eerdere ervaringen. Het top-down fenomeen, voor wie het ooit in een cursus is tegengekomen. Het is dan ook niet zo abnormaal dat we van tijd tot tijd bedot worden door onze eigen ogen, of zeg maar onze geest. In de wolken een konijn zien is dus perfect mogelijk. Maar voor gezichten is er veel meer aan de hand. Ons brein heeft namelijk een relatief groot oppervlak dat verantwoordelijk is voor gezichtsherkenning. Het is groter dan de herkenning van katten bijvoorbeeld. Niet zo abnormaal als je weet dat wij sociale dieren zijn die elkaar constant nodig hebben. Het lezen van emoties in iemands gezicht kan cruciaal zijn om te overleven, om iemand zijn bedoelingen in te schatten. Dus het is ook nog eens de vraag ‘What Kind Of Faces Do You See’. In de voorkant van auto’s menen we vaak gezichten te herkennen (jep niet alleen jij) en we interpreteren deze ook met een emotie erbij. Een Beatle lacht en een Mustang kijkt boos. Er wordt zelfs gespeculeerd dat de emoties die we aflezen uit de “gezichten” die we zien in levenloze dingen, ons gedrag bepalen. Zo zou een kind sneller oversteken als er een ‘lachende’ auto aan komt en eerder terughoudend zijn als er een auto met een meer intimiderende blik aangereden komt. De blik van een auto zou zelfs bepalend zijn voor het koopgedrag van mensen, naargelang hun persoonlijkheid en wat ze willen uitstralen naar andere weggebruikers.

#ISeeFaces is dus meer dan alleen een leuke hashtag op Twitter, het bepaalt misschien wel een deel van jouw leven! 😉